หนังสือ คู่มือโต้คลื่นใจในวันที่โลกใจร้ายกับทุกคน มือหนึ่ง
หนังสือเล่มคือเพื่อนของคุณ เราเชื่ออย่างยิ่งว่าเมื่ออ่านจบ คุณจะเอามันมาแนบกับหัวใจและบอกว่า “ขอบใจเธอมากนะ”
หากคุณเกิดระหว่างปีพ.ศ. 2524 พ.ศ. 2539 คุณคือคน Gen Y หรือมิลเลนเนียล คุณเป็นรอยต่อระหว่างโลกใบเก่ากับใหม่ ในช่วงวัยรุ่น คุณได้เรียนรู้ว่าสิ่งที่เรียกว่า “อินเทอร์เน็ต” ทำให้โลกนี้ไร้พรมแดนอย่างแท้จริง ช่องว่างของความรู้แคบลง คุณได้เห็นตึกแฝดที่นิวยอร์กถล่มลงมาหลังจากถูกเครื่องบินพุ่งชน โลกเข้าสู่สงครามที่ห้ำหั่นกันจนประเทศใดประเทศหนึ่งพังพินาศ คุณรับรู้วิกฤติเศรษฐกิจปี 2540 คุณเห็นราคาน้ำมันและทองคำที่พุ่งทะยาน
หากคุณเกิดระหว่างปีพ.ศ. 2540 พ.ศ. 2553 คุณคือคน Gen Z คุณรู้จักอินเทอร์เน็ตตั้งแต่จำความได้ โทรศัพท์มือถือทำให้ชีวิตคุณง่ายดาย ทั้งในแง่ของการติดต่อสื่อสารและการเข้าถึงข้อมูล คุณเป็นกลุ่มแรกที่ได้รับผลกระทบจากการใช้จอมากเกินไปตั้งแต่วัยเด็ก คุณคล่องตัวมากในการหาข้อมูลต่างๆ แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นช่วงวัยที่มีปัญหาสุขภาพจิตมากที่สุด และคุณก็ได้อยู่ในช่วงของโรคระบาดครั้งใหญ่ของโลก แทนที่จะได้เจอเพื่อนในชั้นเรียน คุณอาจกลับต้องอยู่หน้าจอแทน
พวกคุณทั้งสองเจเนอเรชั่นล้วนเจ็บปวดจากปัญหาของโลกและสังคม รู้สึกว่าชีวิตในรุ่นตัวเองมันช่างยากเหลือเกิน แค่เอาตัวรอดไปในแต่ละวันก็แสนเหนื่อยแล้ว สภาพของคุณเหมือนกำลังลอยคออยู่ในน่านน้ำกว้าง ทางขวาอาจเป็นคลื่นยักษ์ ทางซ้ายอาจเป็นฝูงฉลาม ด้านหน้าคือกระแสน้ำวน เมื่อหันกลับไปมองด้านหลัง ฝั่งก็อยู่ห่างไกลออกมาทุกที ความกังวลเหมือนเป็นแสงอาทิตย์ที่ต้องเจอในทุกเช้า และมันดูจะดื้อด้านไม่ยอมหายไปไหน
หนังสือเล่มนี้จะไม่พยายามซ่อมหรือเปลี่ยนความรู้สึกของคุณ มันจะบอกให้คุณเลิกต่อสู้ขัดขืน แต่จงทะยานไปกับเกลียวคลื่น และปล่อยให้มัน เป็นไป สำหรับคลื่นลูกที่ใหญ่เกิน คุณอาจขึ้นมาพักบนฝั่งบ้าง หรือหากใต้น้ำนั้นสงบกว่า คุณอาจฟรีไดฟ์ลงไปสักพักให้ทุกอย่างผ่านไปก่อน
ใช่ โลกนี้มีหลายอย่างที่ทำให้เรารู้สึกว่าต้องตั้งรับอยู่ตลอดเวลา คนที่เรารักจะหัวใจวายเมื่อไหร่ หรือจะตรวจพบมะเร็ง วันนี้จะมีการกราดยิงในห้างที่เราไปไหม แต่จะบอกอะไรให้นะ ในสภาพจิตที่คิดแบบนั้นตลอด คุณยืนระยะไม่ได้นานหรอก พวกเราอาจเจอหรือไม่มันก็ได้ (และโอกาสไม่เจอก็มีมากกว่าเสียด้วย) ประเด็นมีอยู่ว่า เราจะลอยตัวอยู่ในน่านน้ำของเราอย่างไรโดยไม่จมลง เราจะโอบรับทั้งทุกข์และสุขอย่างไรให้ “อยู่ได้”
