ณ บ้านวรรณกรรม หนังสือ เรื่อง รอยอินทร์ / โรสลาเรน

รายละเอียดสินค้า

ชื่อเรื่อง: รอยอินทร์
นวนิยายที่เกี่ยวข้อง (ควรอ่านต่อเนื่อง):
(1) โสมส่องแสง
(2) รอยอินทร์
บทประพันธ์โดย โรสลาเรน
ประเภท: โรแมนติก/การเมือง
ปกอ่อน สองเล่มจบ
จำนวนหน้า: 576 หน้า
Edition: 8th (09/2558)
ISBN: 978-616-214-5469
นิยายสู่ละคร: ปี 2537 ช่อง 3

เรื่องย่อ

หลังจากทำงานที่ องค์การกาชาดสากล มาเป็นเวลาสักพัก มิรา ได้ขอยื่นใบลาออก แต่โดนนายของเธอระงับไว้ และให้เธอลาพักหนึ่งเดือนแทน วันหนึ่งมิราได้ไปงานเลี้ยง แล้วได้พบกับ รอยอินทร์ มิรารู้สึกว่าเขาเป็นคนสุภาพและดูดีมากๆ ทั้งยังได้ทราบว่าเขาทำงานในค่ายผู้อพยพอีกด้วย หลังจากทั้งคู่ได้แยกจากกัน มิราก็ได้กลับห้องพักพร้อมสายโทรเข้าจาก ภูริต ลูกพี่ลูกน้องของเธอ ที่โทรมาชวนไปเที่ยวบ้านเขา และนั้นทำให้ภูริตได้รู้ว่ามิราได้ลาพักเดือนหนึ่ง เขาจึงชวนมิราไปดูงานในค่ายผู้อพยพที่ เวียงสรอง ด้วยกันกับ เจ้าจ้อย ซึ่งมิราก็ตอบตกลง เจ้าจ้อยและมิราได้คุยกันอย่างถูกคอ เจ้าจ้อยชอบมิราเป็นอย่างมาก มิราก็ขอให้เจ้าจ้อยพาไปดูงานในศูนย์อพยพ ซึ่งเธอพบว่าที่ศูนย์นั้นขาดแคลนสิ่งต่างๆ มากมาย และที่นั้นเอง มิราก็ได้พบกับรอยอินทร์อีกครั้ง แต่เขากลับดูเป็นที่คนโหดร้ายมาก (มิราไม่ชอบสงคราม) ไม่ใช่แบบที่เธอพบที่งานเลี้ยง ตรงกันข้ามกับรอยอินทร์ ที่รู้สึกประทับใจมิราเป็นอย่างมาก
ที่เวียงสรอง มิราได้ช่วยเหลือศูนย์มากมาย ทั้งทำเรื่องขอพัฒนาโครงการที่ศูนย์ ขยายโรงพยาบาล และฝึกอบรบเจ้าหน้าที่ และนั้นยิ่งทำให้เจ้ารอยประทับใจในตัวนางมากขึ้นไปอีก

คำนำ

‘รอยอินทร์’ คือนวนิยายรักระหว่างรบ ภาคต่อของโสมส่องแสง บทประพันธ์ลือชื่อของ ‘โรสลาเรน’
ปฐมบทแห่งเรื่องราวนี้ คือรับสั่งสุดท้าย…
“รอยอินทร์...รอยคํา พ่อฝากแผ่นดินไว้ด้วย!”
ด้วยความสําคัญของเวียงสรอง มิใช่เพียง ‘ศักดิ์’ แห่งเจ้าหลวง ดํารงอยู่ แต่อยู่ที่เสรีและความผาสุกของชาวเวียงสรองทั้งหมด ถ้อยคํารับสั่งของ ‘พ่อเจ้า’ จึงตรึงแน่นในพระทัยเจ้ารอยอินทร์
“เจ้าหลวง...มิใช่ผู้มีอํานาจใหญ่หลวง หากเป็นผู้รับภาระใหญ่หลวง การเป็นเจ้ามหาชีวิต ขอให้จําไว้...มิได้แปลว่า เจ้าชีวิตคนอื่นทั้งแผ่นดิน ความสุขใดที่เป็นของปวงชนต้องมาก่อนตัวเอง แผ่นดินทุกตารางนิ้ว กรวดทรายทุกก้อน ต้นไม้ทุกต้น เจ้าต้องรักษาไว้ให้กับคนในแผ่นดิน”
ด้วยหน้าที่ รับผิดชอบ จึงคือคําตอบที่รบอยู่มิรู้สิ้น!!
ศึกใหญ่ของ ‘เวียงสรองกู้ชาติ’ จึงอุบัติ มีทุกชีวิต ทุกวิญญาณ...ทุ่มลงไปเพื่อแผ่นดิน
อิสระของแผ่นดิน...เกียรติศักดิ์แห่งตน
สําคัญเหนือกว่า ยิ่งใหญ่กว่าชีวิต!

“การรบ มันไม่ใช่ยากสําหรับคุณซึ่งเกลียดสงครามเท่านั้น คุณไม่คิดหรือ...บางที มันยากสําหรับผมยิ่งกว่า ในการรบ...ถ้าระยะกระชั้นชิดมากๆ...” รอยแย้มยิ้มพริ้มพรายเป็นกิ่งเศร้า “การสั่งการ เราใช้ภาษาเดียวกันด้วยซ้ำ คนเวียงสรองฆ่ากันเอง และ ผม...ในฐานะ...เจ้าหลวง...สั่งฆ่าพลเมืองของตัวเอง”
ดวงพักตร์เบือนหนีแสงสว่าง ดุจซ่อนมิให้อีกฝ่าย ‘อ่าน’ อะไรได้มากกว่านั้น มิราก้าวเข้าไปใกล้ แตะมือลงกับชุดพรางยับระคนกลิ่นเหงื่อที่หมักหมมมาตลอดเวลาที่ทําการรบ
“ฉันมีเหตุผลส่วนตัวที่จะเกลียด ‘สงคราม’ คุณมีเหตุผลส่วนตัวในการทําสงคราม เหตุผล...ของแต่ละคน เป็นเรื่องเฉพาะตัว เราจะเอามาเป็นเหตุผลของคนคนหนึ่งไม่ได้ ฉันรู้...” เธอถอนใจ “คุณเองก็เกลียดการฆ่าคนของคุณ ฉะนั้นถ้าพอมีหนทางระงับการฆ่าได้ ฉันเชื่อใจ ว่าคุณจะทําเสมอ และต้องทําได้อย่างดีด้วย”
หาก ‘คําถาม’ ที่กรุ่นอยู่ในใจคือ...
‘ทําไมผู้มีอํานาจยิ่งใหญ่ ต้องพยายามแผ่อํานาจ?’
‘สงคราม’ ในทัศนะของมิราคลี่คลาย ภาพพจน์แผกไป ถ้าผู้อ่อนแอถูกรุกไล่ สักวันก็จําต้องหันมาสู้ บางส่วนหรือแม้ทั้งหมด อาจ ‘จําเป็น’ ต้องลุกขึ้นจับอาวุธ แม้ใจจะไม่ปรารถนาสงครามเลยก็ตาม
‘เจ้ารอยอินทร์’ แห่งเวียงสรอง คือปรากฏการณ์นั้น
เจ้ารอยอินทร์หันพระพักตร์มาพอดี มิราซื่อตรงต่อตัวเองจึงมิได้แปรสายตา แม้แต่กระแสอ่อนโยนก็มิจาง ด้วยเหตุนี้...หลังจากนั้นแค่อึดใจ วรองค์โปร่งจึงเคลื่อนมาประทับใกล้ โดยเงียบ ๆ เช่นกัน หัตถ์นวลแบออก มิรามอง นิ่ง นิดเดียว..วางมือลง มือทั้งสองเกาะกุมกันเงียบๆ
เจ้านางน้อยพระเนตรคลอ สีพระพักตร์เจ้ารอยอินทร์สงบสุข มิได้ตื่นเต้น ลิงโลด
“คุณแน่ใจได้...” ความดังของเครื่องบิน ทําให้พอได้ยินกันเฉพาะสองคน
“สิ่งใดที่ผมกําไว้ในมือ ไม่เคยยอมปล่อย”
“เช่นกันค่ะ และสิ่งใดที่ฉันวางใจ ก็จะให้ความไว้วางใจ ตลอดไป”
เท่านั้น สําหรับคําพูด หากความในใจลึกล้ำ มหาศาล

...หากจะรัก รักนั้น ต้องทั้งหมด
เกียรติยศ ฤาชีวิต ปลิดให้ได้
ถึงโลกจะ มหาศาล ค่าปานใด
จะวางไว้ ในอุ้งหัตถ์ รักนิรันดร์…

รอยอินทร์...ยอดรัก ฟ้ากว้างแห่งเวียงสรองเป็นของเธอ แผ่นดินทุกย่างก้าวที่เหยียบย่ำเป็นของเธอ ดอกไม้ที่เบ่งบานทุกดอกเป็นของเธอ ฉันจะรักษาฟ้าแห่งเวียงสรองไว้ให้เธอ รักษาแผ่นดินทุกตารางนิ้วไว้ให้เธอ
ดอกไม้ทุกดอกจะเบ่งบานเพื่อเธอ...คนเดียว
ยอดรัก...แม้แต่ชีวิตของฉัน ก็เป็นของเธอ คนเดียว!

มาอ่านกันเถอะครับ มาให้ความโศกช่วยเราค้นหาบางสิ่งของชีวิตที่ขาดหายไป และให้ความรักปลอบประโลม
เติมเต็มในสิ่งนั้น ไม่มีสิ่งใดมาพรากสิ่งที่เรารัก หากความรัก นั้นประทับแน่นลงแล้วในหัวใจเรา อย่ารอวันคืน อย่ารอเดือนดาว รักเถิด...เมื่อถึงเวลาแห่งรัก
“สิ่งใดที่ผมกําไว้ในมือ ไม่เคยยอมปล่อย”
“สิ่งใดที่ฉันวางใจ ก็จะให้ความไว้วางใจ ตลอดไป”

ใช่แล้ว ยอดรัก…หากจะรัก รักนั้น ต้องทั้งหมด
เกียรติยศ ฤาชีวิต ปลิดให้ได้...
หลับตานะ ยอดรัก...ฉันจะอยู่เพื่อรัก
และทําในสิ่งที่เธอรักตลอดมา!

-
รักชนก นามทอน
บรรณาธิการ
สํานักพิมพ์ ณ บ้านวรรณกรรม
เดือนตุลาคม ๒๕๕๘