ขอบกอดรัก / คุณสมปอง / หนังสือใหม่ extra3
‘ขอบฟ้า’...ที่อยู่บนนั้น อาจโอบกอดทุกสรรพสิ่งบนผืนโลก ทว่า ‘ขอบฟ้า’...ที่อยู่ตรงนี้ ปรารถนาจะโอบกอดเพียง ‘ข้าว’ ถ้วยเล็กๆ นี้เท่านั้น
ด้วยความบังเอิญทำให้พี่ชายข้างห้องเช่นเขาได้ไปเป็นอาจารย์เฉพาะกิจให้เธอ หากทว่าแม้ภารกิจจะจบสิ้นไปแล้ว แต่เหตุใดความรู้สึกที่เขามีต่อเธอกลับยังคงลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีที่สิ้นสุดกันหนอ
ขอบฟ้ารับฟังนิ่งๆ นิ้วเรียวยาวเคาะพวงมาลัยรถเบาๆ อย่างคิดอะไรในใจ ก่อนที่เขาจะเอ่ยสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดออกไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบ
“ถึงจะผ่านมานานแล้ว...แต่ตอนยื่นคะแนนเข้ามหาลัย พี่ได้คะแนนวิชาคณิตศาสตร์เป็นอันดับสามของประเทศ...”
เสียงนุ่มทุ้มเปรยขึ้นมาลอยๆ พาให้เด็กสาวค่อยๆ ละสายตาจากจอโทรศัพท์มือถือและช้อนดวงตาขึ้นมองชายหนุ่มข้างกาย รอคอยว่าเขากำลังจะพูดสิ่งใดต่อ
“...ถ้ายังไงแล้ว นึ่งมาเรียนกับพี่ไหมล่ะครับ พี่สอนให้นึ่งแบบตัวต่อตัวได้นะ”
“คะ?” ดวงตากลมใสพลันเบิกกว้างด้วยความคาดไม่ถึง ข้าวนึ่งพึมพำย้ำคล้ายไม่อยากจะเชื่อ “พี่ขอบฟ้า...ไม่ได้พูดเล่นใช่ไหมคะเนี่ย”
ขอบฟ้าละสายตาจากถนนเบื้องหน้า นัยน์ตาคมปลาบที่สะท้อนกับแสงไฟริมทางดูวาววามกว่าในยามปกติ ริมฝีปากหยักเข้มผุดรอยยิ้มขณะเอ่ยตอบเสียงทุ้มเนิบ
“นึ่งมองหน้าพี่ แล้วคิดว่าพี่กำลังพูดเล่นอยู่หรือเปล่าเล่าครับ”
ขอบฟ้ารับฟังนิ่งๆ นิ้วเรียวยาวเคาะพวงมาลัยรถเบาๆ อย่างคิดอะไรในใจ ก่อนที่เขาจะเอ่ยสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดออกไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบ
“ถึงจะผ่านมานานแล้ว...แต่ตอนยื่นคะแนนเข้ามหาลัย พี่ได้คะแนนวิชาคณิตศาสตร์เป็นอันดับสามของประเทศ...”
เสียงนุ่มทุ้มเปรยขึ้นมาลอยๆ พาให้เด็กสาวค่อยๆ ละสายตาจากจอโทรศัพท์มือถือและช้อนดวงตาขึ้นมองชายหนุ่มข้างกาย รอคอยว่าเขากำลังจะพูดสิ่งใดต่อ
“...ถ้ายังไงแล้ว นึ่งมาเรียนกับพี่ไหมล่ะครับ พี่สอนให้นึ่งแบบตัวต่อตัวได้นะ”
“คะ?” ดวงตากลมใสพลันเบิกกว้างด้วยความคาดไม่ถึง ข้าวนึ่งพึมพำย้ำคล้ายไม่อยากจะเชื่อ “พี่ขอบฟ้า...ไม่ได้พูดเล่นใช่ไหมคะเนี่ย”
ขอบฟ้าละสายตาจากถนนเบื้องหน้า นัยน์ตาคมปลาบที่สะท้อนกับแสงไฟริมทางดูวาววามกว่าในยามปกติ ริมฝีปากหยักเข้มผุดรอยยิ้มขณะเอ่ยตอบเสียงทุ้มเนิบ
“นึ่งมองหน้าพี่ แล้วคิดว่าพี่กำลังพูดเล่นอยู่หรือเปล่าเล่าครับ”
