ความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับชาผู่เอ๋อร์

“ชาผู่เอ๋อร์” มีประวัติที่ยาวนานมาตั้งแต่สมัยราชวงศ์ตงฮั่น โดยเริ่มค้าขายใบชาในราชวงศ์ถัง ในราชวงศ์หมิงชาผู่เอ๋อร์เป็นที่รู้จักและเริ่มมีชื่อเสียงมากขึ้นโดยเฉพราะในราชวงศ์ชิง ในบันทึกเรื่องราวตำนานชาผู่เอ๋อร์ ถือเป็นสิ่งลึกลับซับซ้อนน่าหลงไหลเช่นเดียวกับชีวิตมนุษย์ ที่ต้องผ่านประสบการณ์อันหลากหลาย และจากประวัติอันยาวนานพิสูจน์ ความเป็นชาที่มีคุณภาพดีเลิศ อีกทั้งชาผู่เอ๋อร์ยิ่งเก็บไว้นานยิ่งล้ำค่า กลิ่นหอมยิ่งละมุนละไม

“ผู่เอ๋อร์” เป็นคำที่เรียกใช้ชื่อจังหวัดหนึ่งที่รู้จักกันดีตั้งแต่สมัยอดีต จังหวัดผู่เอ๋อร์ถือเป็นศูนย์กระจายเกลือ และใบชา รวมถึงเป็นศูนย์กลางของเส้นทางคาราวานม้ามีผู้คนผ่านไปมาจำนวนมาก ทำให้การค้าขายค่อยๆ ได้รับการพัฒนาจึงเป็นที่รู้จักดีภายในประเทศจีน

ในสมัยราชวงศ์หยวนมีพื้นที่แห่งหนึ่งชื่อว่า “ปุ้ยรื้อปู้” เมื่อออกเสียงเป็นภาษาจีนกลาง อ่านว่า “ผู่เอ๋อร์” ดังนั้นที่มาของจังหวัดผู่เอ๋อร์ จึงมาจากคำว่า “ปุ้ยรือปู้” ที่เพี้ยนตามภาษาจีนจนกลายเป็นจังหวัดผู่เอ๋อร์ในที่สุด ในอดีตชาของมณฑลยูนนานไม่มีชื่อเรียกเฉพาะ จึงเรียกชาชนิดนี้ว่า “ชาผู่” ตามชื่อจังหวัดผู่เอ๋อร์ นอกจากนี้ในสมุดบันทึกประจำมณฑลยูนนาน ได้บันทึกไว้ว่า “สิ่งที่ทหาร และสามัญชนมักดื่ม ล้วนเป็นชาผู่ ซึ่งต้องนึ่งเป็นรูปกลมแล้วค่อยชงมาดื่มได้

ด้วยคุณสมบัติของชาผู่ที่มีรสชาติเข้มข้น จึงเป็นชาที่ต้องดื่มคู่กับอาหารประเภทเนื้อสัตว์ โดยเฉพาะในชนเผ่าต่างๆ ที่นิยมรับประทานเนื้อสัตว์เป็นอาหารหลัก เช่น ทิเบต ซีคัง ซินเจียง เป็นต้น ด้วยเหตุผลนี้เองชาผู่จึงมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วจนกระทั่งสมัยราชวงศ์หมิง ได้เปลี่ยนชื่อมาเป็นชา “ชาผู่เอ๋อร์” ในที่สุด

บันทึกของฟางจงบันทึกไว้ว่า “ชาผู่เอ๋อร์ ที่นึ่งเป็นรูปกลม ค้าขายในตลาดเขตตะวันตกของจีน” ดังนั้นผลิตภัณฑ์ชาที่ผลิตจากใบชาในเขตมณฑลยูนนาน จึงถูกเรียกว่า “ชาผู่เอ๋อร์”

ชาผู่เอ๋อร์ คัดสรรใบชาคุณภาพดีที่ปลูกเฉพาะมณฑลยูนนานเท่านั้น โดยจะใช้ใบชาขนาดใหญ่แห้งปนเขียว ผ่านกระบวนการผลิตด้วยเทคนิคและวิธีเฉพาะทำให้ได้รสชาติดีเยี่ยมเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของชาผู่เอ๋อร์

ชาผู่เอ๋อร์ แบ่งออกเป็น 2 ประเภท คือ ชาดิบ และชาสุก ชาดิบได้จากการทิ้งใบชาเกิดการหมักตัวเองตามธรรมชาติ ส่วนชาสุกได้จากใบชาที่ผ่านกรรมวิธีหมักบ่ม โดยเทคนิคพิเศษ

ลักษณะของชาผู่เอ๋อร์ คือ “ยิ่งเก็บไว้นานยิ่งล้ำค